Από: http://www.nooz.gr/gourmet/vasikes-aksies-tis-ellinikis-gastronomias
ΑΘΗΝΑ 19/11/2013
Ό,τι ισχύει για το πνεύμα ισχύει συνήθως και για το σώμα. Άλλωστε, «δεν διαφέρουν ο μάγειρος και ο ποιητής, αφού και των δύο η τέχνη χρειάζεται τον νου» (Αθήναιος, Δειπνοσοφιστές). Αν η απλότητα, η ποιότητα, η ποικιλία και η ισορροπία είναι ζητούμενα για το πνεύμα, γιατί να μην είναι αντίστοιχα για το σώμα και τη μαγειρική τέχνη; Αυτά τα τέσσερα στοιχεία συνιστούν τις βασικές διαχρονικές αξίες της ελληνικής γαστρονομικής κουλτούρας.
Απλότητα σημαίνει διάκριση του ουσιώδους και του περιττού και έμπρακτη προτίμηση στο ουσιώδες. Στους Έλληνες άρεσαν πάντοτε οι «καθαρές» γεύσεις και απέφευγαν την υπερβολή και τη μάταιη εκζήτηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε ιδιαίτερες στιγμές, όπως σε σημαντικές γιορτές και τελετές, ή σε κύκλους των ανωτέρων τάξεων, δεν υπήρχε πολυτέλεια.
Η ποιότητα της διατροφής, τα αγνά και εκλεκτά προϊόντα, ήταν βασική επιδίωξη, ενώ η ποικιλία των τροφών ευνοεί την επιδιωκόμενη διατροφική ισορροπία, που αποτελεί αρετή και στόχευση –αντίστοιχης έντασης επιδίωξη υπάρχει μόνο στη γαστρονομική φιλοσοφία της αρχαίας Κίνας. Άλλωστε η μανιακή επιδίωξη του πολυτελούς, του πολύπλοκου και του εξεζητημένου χαρακτηρίζει κυρίως περιόδους παρακμής.
Το να τρώει κανείς με εγκράτεια απ’ όλα, ανάλογα με την εποχή, τον τόπο και την ιδιοσυγκρασία, αποτελούσε ανέκαθεν σταθερή αξία, ένας τρόπος αρμονικής και υγιεινής ζωής.
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όπου οι τοπικές σπεσιαλιτέ έγιναν διάσημες και τα ποιοτικά προϊόντα με ονομασία προέλευσης ήταν πρώτης ζήτησης και θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο γκουρμέ. Έτσι οι αρχαίοι έλληνες τιμούσαν ιδιαιτέρως τα σύκα της Αττικής, τα χέλια της Κωπαϊδας, τα φαγκριά της Σικυώνας, τα αγριογούρουνα της Φθιώτιδας και αργότερα, οι Βυζαντινοί, το χαβιάρι του Εύξεινου Πόντου, τα λαχανικά της Βιθυνίας και τα τυριά της Παφλαγονίας.
Όπως και σήμερα στην Ελλάδα μια σειρά από ονομαστά προϊόντα ξεχωρίζουν για την προέλευσή τους: η μελιτζάνα της Τσακωνιάς, τα κρασιά της Κρήτης, της Ημαθίας και της Μαντινείας, τα τυριά του Μετσόβου και της Θεσσαλίας, τα μανιτάρια των Γρεβενών και της Κόνιτσας, τα Κρητικά βότανα, τα γλυκά του κουταλιού από το Πήλιο και τα Ζαγοροχώρια, τα πορτοκάλια του Άργους, τα κεράσια της Έδεσσας και τα σύκα της Κύμης, το αλάτι της Πιερίας, τα όσπρια των Πρεσπών και η φάβα της Σαντορίνης, οι πιπεριές της Φλώρινας, το μέλι της Αττικής και της Θάσου, το ταχίνι της Ροδόπης, τα γαλακτοκομικά της Μακεδονίας και των νησιών, η μαστίχα της Χίου, οι σαρδέλες της Μυτιλήνης και τα θαλασσινά της Εύβοιας, ο κρόκος Κοζάνης και το αυγοτάραχο Μεσολογγίου, οι ελιές της Άμφισσας και το λάδι της Μεσσηνίας, η Κορινθιακή σταφίδα, τα φιστίκια της Αίγινας και τα αμύγδαλα της Λάρισας, το βουβαλίσιο κρέας της Κερκίνης, τα λουκάνικα, οι τραχανάδες και το πλιγούρι της Θράκης, ο χαλβάς από τα Φάρσαλα, το τσίπουρο του Τυρνάβου και της Λέσβου και τόσα άλλα, σε μια οργιαστική ποικιλία συνδυασμών και καρπών μιας ευλογημένης γης!
Απλότητα σημαίνει διάκριση του ουσιώδους και του περιττού και έμπρακτη προτίμηση στο ουσιώδες. Στους Έλληνες άρεσαν πάντοτε οι «καθαρές» γεύσεις και απέφευγαν την υπερβολή και τη μάταιη εκζήτηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε ιδιαίτερες στιγμές, όπως σε σημαντικές γιορτές και τελετές, ή σε κύκλους των ανωτέρων τάξεων, δεν υπήρχε πολυτέλεια.
Η ποιότητα της διατροφής, τα αγνά και εκλεκτά προϊόντα, ήταν βασική επιδίωξη, ενώ η ποικιλία των τροφών ευνοεί την επιδιωκόμενη διατροφική ισορροπία, που αποτελεί αρετή και στόχευση –αντίστοιχης έντασης επιδίωξη υπάρχει μόνο στη γαστρονομική φιλοσοφία της αρχαίας Κίνας. Άλλωστε η μανιακή επιδίωξη του πολυτελούς, του πολύπλοκου και του εξεζητημένου χαρακτηρίζει κυρίως περιόδους παρακμής.
Το να τρώει κανείς με εγκράτεια απ’ όλα, ανάλογα με την εποχή, τον τόπο και την ιδιοσυγκρασία, αποτελούσε ανέκαθεν σταθερή αξία, ένας τρόπος αρμονικής και υγιεινής ζωής.
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όπου οι τοπικές σπεσιαλιτέ έγιναν διάσημες και τα ποιοτικά προϊόντα με ονομασία προέλευσης ήταν πρώτης ζήτησης και θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο γκουρμέ. Έτσι οι αρχαίοι έλληνες τιμούσαν ιδιαιτέρως τα σύκα της Αττικής, τα χέλια της Κωπαϊδας, τα φαγκριά της Σικυώνας, τα αγριογούρουνα της Φθιώτιδας και αργότερα, οι Βυζαντινοί, το χαβιάρι του Εύξεινου Πόντου, τα λαχανικά της Βιθυνίας και τα τυριά της Παφλαγονίας.
Όπως και σήμερα στην Ελλάδα μια σειρά από ονομαστά προϊόντα ξεχωρίζουν για την προέλευσή τους: η μελιτζάνα της Τσακωνιάς, τα κρασιά της Κρήτης, της Ημαθίας και της Μαντινείας, τα τυριά του Μετσόβου και της Θεσσαλίας, τα μανιτάρια των Γρεβενών και της Κόνιτσας, τα Κρητικά βότανα, τα γλυκά του κουταλιού από το Πήλιο και τα Ζαγοροχώρια, τα πορτοκάλια του Άργους, τα κεράσια της Έδεσσας και τα σύκα της Κύμης, το αλάτι της Πιερίας, τα όσπρια των Πρεσπών και η φάβα της Σαντορίνης, οι πιπεριές της Φλώρινας, το μέλι της Αττικής και της Θάσου, το ταχίνι της Ροδόπης, τα γαλακτοκομικά της Μακεδονίας και των νησιών, η μαστίχα της Χίου, οι σαρδέλες της Μυτιλήνης και τα θαλασσινά της Εύβοιας, ο κρόκος Κοζάνης και το αυγοτάραχο Μεσολογγίου, οι ελιές της Άμφισσας και το λάδι της Μεσσηνίας, η Κορινθιακή σταφίδα, τα φιστίκια της Αίγινας και τα αμύγδαλα της Λάρισας, το βουβαλίσιο κρέας της Κερκίνης, τα λουκάνικα, οι τραχανάδες και το πλιγούρι της Θράκης, ο χαλβάς από τα Φάρσαλα, το τσίπουρο του Τυρνάβου και της Λέσβου και τόσα άλλα, σε μια οργιαστική ποικιλία συνδυασμών και καρπών μιας ευλογημένης γης!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου